نکته ششم

یک حکمت از حکمت‏های بی­شمار روزه ماه مبارک رمضان که نظر به نزول قرآن حکیم و مهم‏ترین زمان نزول آن دارد، به شرح زیر است:

قرآن در شهرُ رمضان نازل شده است، تا حالاتی قدسی را در تو ایجاد کند، حالاتی از قبیل: با حاضر کردن زمینه‏ها برای نزول قرآن و برای پیشوازی از خطاب آسمانی، نفس را از حاجات پست و سفلی و از حالات بی‏خود و غیرضروری رها کرده، و با ترک خوردن و نوشیدن، وضعیتی چون فرشته را در تو ایجاد می‏نماید، و خواندن قرآن، گویا به تازگی نازل شده باشد، و گوش دادن و حتی شنیدنخطابات الهی، گویا در حین نزول آن باشد، و شنیدن آن خطابات به گونه­یی که گویا از خود رسول اکرم می‏شنوی، حتی گویا از حضرت جبرئیل، بلکه از متکلم أزلی می‏شنوی، و آن سبب ‏شده، چنین حالات قدسی در تو نمایان گردد، و انسان با ترجمه آن، دیگران را به گوش دادن وا می­دارد، و این­گونه اندکی از حکمت نزول قرآن را در این ماه نشان می‏دهد.

 آری در ماه مبارک رمضان، گویا عالم اسلام یک مسجد بزرگ می‏باشد، چنان مسجدی که در هر گوشه­ی آن، میلیون­ها حافظ، آن قرآن و آن خطاب آسمانی را به گوش زمینیان می­رسانند. و در آن مسجد، هر کدام از ماه­های رمضان آیه‏ی: ﭿ ﮘ شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِى اُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ[1] را به صورتی نورانی و درخشان به همگان نشان می‏دهند، و اثبات می‏کنند، رمضان ماه قرآن است، و سایر افراد آن جماعت عظما، بعضی با خشوع به گوش دادن قرآن مشغولند، و بعضی خود مشغول مطالعه آن هستند.

 پس تابع هوسات پست نفسانی شدن و خوردن و نوشیدن در چنین مسجد مقدس و چنین وضعیتی، همان‏گونه که سبب دور شدن از آن وضعیت نورانی می‏شود، و سزاوار نکوهش است، و مورد نفرت جماعت معنوی آن مسجد می‏باشد، همان­گونه نیز کسانی که مخالف روزه­داران ماه مبارک رمضان می‏باشند، به همان اندازه مورد نفرت و تحقیر عموم آن عالم اسلام می‏باشند.

سعید نورسی

[1]– رمضان ماهی­ست، که قرآن در آن نازل شد. (بقره:185)