(در مورد ماه مبارک رمضان است)

از حکمتهای بیشمار رمضان «نُه نکته» آن را بیان میکند.

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ

شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذٖٓى اُنْزِلَ فٖيهِ الْقُرْاٰنُ هُدًى لِلنَّاسِ وَ بَيِّنَاتٍ مِنَ الْهُدٰى وَ الْفُرْقَانِ^[1]

نکته اول

روزه ماه مبارک رمضان، از اوّلین ارکان پنجگانه اسلام می‏باشد. و از شعائر اعظم اسلامی به شمار می‏رود.

روزهی ماه مبارک رمضان دارای حکمت‏های فراوانی‏ است، از جمله نظر به حکمت‏هایی از نظیر: ربوبیت حضرتحق، حیات اجتماعی انسان، حیات شخصی انسان، تربیت نفس و شکر نعمتهای الهی را دارد.

یک حکمت از حکمت‏های بیشمار روزه که نظر به ربوبیت جناب حق دارد، به شرح زیر است:

حضرت حق چهره زمین را افکنده از سفرهی نعمت خود خلق کرده، و تمام انواع و اقسام نعمتها را به گونه‏یی چون:

 مِنْ حَيْثُ لَا يَحْتَسِبُ^[2]

بر روی آن چیده است، و با این کار میخواهد، کمال ربوبیت و رحمانیت و رحیمیت خود را نشان دهد.

انسان ها در زیر پردهی غفلت و تحت تأثیر اسباب، به خوبی حقیقت این وضعیت را درک نمی‏کنند، و البته گاهی هم فراموش می‏کنند.

اما در ماه مبارک رمضان، اهل ایمان یکباره شکل اُردویی منتظم را به خود می‏گیرند، که برای دعوت شدن به میهمانی سلطان أزل تا غروب آفتاب منتظر به دستور «بفرمایید» مانده، و با نشان دادن «چنین طرز عبادتی» اینگونه در برابر رحمانیت او – که مالامال از شفقت و باحشمت و جامع است – با عبودیتی وسیع و با عظمت و منظم مقابله میکنند.

آیا به انسان‏هایی که در چنین عبادتی والا و کرامتی شرافتمند شرکت نمیکنند، میتوان لقب انسان داد؟

^[1]– بقره:185

^[2] – طلاق: 3